Η δράση του Νταβέλη τοποθετείται χρονικά στα χρόνια στην εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου, τον αποκλεισμό της Αθήνας από τον αγγλο-γαλλικό στόλο και την ξενική κατοχή του Πειραιά, περίοδο που γνώρισε την αναζωπύρωση του φαινομένου της ληστείας.
Ο Νταβέλης καταδιωκόταν για πολύ καιρό από τον στρατό και την χωροφυλακή στα βουνά και στα κρησφύγετα που κατέφευγε. Στις 12 Ιουλίου του 1856 αποκλείστηκε στο στενό του Ζεμενού, περιοχή μεταξύ Διστόμου και Αράχωβας.
Το καταδιωκτικό απόσπασμα είχε τη συνδρομή έμπειρων ιχνηλατών και πολλών ντόπιων χωρικών, που είχαν επιστρατευθεί από δημάρχους. Επικεφαλής ήταν ο υπολοχαγός Ιωάννης Μέγας. Ακολούθησε συμπλοκή στην οποία σκοτώθηκαν 18 παράνομοι, μεταξύ των οποίων ο Νταβέλης, ο Κακαράπης, ο Ζαφείρης και ο Φουντούκης. Το καλοκαίρι του 1856 και για πολλές ημέρες λέγεται πως το κεφάλι του ήταν καρφωμένο σε ένα κοντάρι που στήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος σε κοινή θέα